Trąba

Wiatr się zerwał prosto z drzewa

i przegania chmury z nieba.

Gwiżdże, świszcze, co sił dmucha.

Rety! Istna zawierucha!

Dalej goni chmury, ptaki.

Bo ten wiatr jest właśnie taki,

że gdy wyjrzy zza gałęzi,

zaraz zrywa się i pędzi:

w górę, na dół, w lewo, w prawo,

w tył, do przodu, lekko, żwawo –

i jak z wiatrem często bywa,

wszystkie liście z drzewa zrywa.

Znosi czapki, parasole

i ucieka dalej w pole,

a na polu, jak w obłędzie,

hula sobie tutaj wszędzie

i nie stanie choć na chwilę,

a przybiera wciąż na sile.

Jeszcze mocniej, dmucha, wieje,

tak, że aż powstaje lejek.

Serpentyną idzie w górę,

coraz wyżej, aż pod chmurę.

Dmie płucami w cztery strony

i tak ciągnie w wir szalony,

jak popadnie: kota z płotem,

psa przy budzie, no a potem

jeszcze dziadka na kombajnie,

chlew, oborę, kurnik, stajnię.

Dalej babcię, wnuczkę, wnuczka.

To dopiero niezła sztuczka!

Lecą świnie, konie, krowy,

polne myszy spod obory,

kozy, kaczki, gęsi, kury…

Wciąga w lejek i do góry

tak wysoko, aż pod niebo.

Oj, wyrywa nawet drzewo!

Kręci wokół się jak fryga

i już całą wioskę dźwiga.

Niszczy wszystko dookoła.

Tak! To trąba jest wesoła.

Karuzela, kołowrotek,

porwał wicher resztę zwrotek…