Roztańczona kuchnia

Czarna miotła w kącie stała,

zatańczyć oberka chciała.

Więc po kuchni się rozgląda,

tu spoziera, tam zagląda.

Szepce cicho do wiaderka:

— Zatańcz ze mną dziś oberka.

Więc wiaderko, jak nie skoczy,

w stronę miotły się potoczy

i już poszło szybko w tany,

tańczy jak zaczarowane.

Miotła wzięła się pod boki,

w tańcu liczy wszystkie kroki.

Skacze w górę aż wiruje.

zupa w garnku się gotuje,

Kipi cała aż ze złości,

chce być smaczna dziś dla gości.

Lecz zatańczyć też by chciała,

więc się na głos rozpłakała.

Oni tańczą, ja się duszę,

w ciasnym garnku siedzieć muszę.

Miotła z wiadrem aż stanęli,

problem zupy wnet pojęli.

Jak nie złapie wiadro garnek:

— Twoje życie teraz marne!

Spróbuj nie zatańczyć z zupą,

będzie z tobą zaraz krucho!

Garnek trochę przestraszony,

nawet nieco zawstydzony,

porwał zupę raz, dwa, trzy,

tańczą razem aż się skrzy.

Wszystko teraz roztańczone:

garnek z zupą, wiadro z miotłą

i szufelka wraz z szczotką.

Raz oberka, raz kankana,

tańczą do białego rana.

A nad ranem nagle cisza,

gospodyni już się zbliża

i pod pachę garnek bierze

aż zatrzęsły się talerze.

Wszyscy pracą pochłonięci,

w rytm muzyki jak zaklęci,

żwawo, skrzętnie się ruszają

i po sobie znać nie dają,

że są bardzo przemęczeni,

nikt tu w kuchni się nie leni.

A muzyka wciąż tu gra,

wszystko swoje miejsce ma.

Tak więc kuchnia roztańczona,

od dziś tańczy, jak szalona.