Szumią drzewa w czarnym lesie:
„Kogo o tej porze niesie?”
Szumią drzewa w ciemnym borze:
„Kto się kręci o tej porze?”
Kto bez przerwy biega, huczy,
kto tak mlaszcze, skrzypi, buczy?
Kto tak świszcze, kto szeleści?
Ileż las tajemnic mieści!
Tam nietoperz wielkouchy
nie chce nocą do poduchy,
nie chce wisieć i spać smacznie.
On dopiero życie zacznie!
Lisek również nie chce chrapać,
będzie szare myszki łapać.
Sowa bezszelestnie sunie,
czegoś szuka w leśnym runie.
Ćma poprawia bujne włoski,
pełna o swe życie troski.
Ktoś wytropi ją w gęstwinie?
Czy kolacja go ominie?
To dla wilka żaden kąsek.
Lepszy zając z bujnym wąsem,
więc wataha mknie przez knieje.
Oj, wilk szybki, gdy zgłodnieje.
Zając trzęsie się ze strachu…
Patrzy! Obok kopczyk z piachu.
Może za nim się ukryje
przed tym zbójem, co tak wyje.
Za kopczykiem dojrzał ryjek.
To ryjówka pyszczek myje.
Ona musi jeść codziennie,
bo inaczej źle z nią będzie.
Pod kopczykiem sobie pośpi,
może krecik ją ugości,
a jeżeli nie, to trudno.
W norce myszki też nienudno.
Ryś znów wybrał się na łowy,
obserwują go z drzew sowy.
Wiedzą dobrze, kto zrabuje
to, co ryś dziś upoluje.
Lis, wilk, borsuk, dzika psiarnia
już odkryli, gdzie spiżarnia,
lecz tym razem zgraja nie wie,
że ryś schowa łup na drzewie.
Czy pod drzewem coś się wije?
Nie, zasnęły dawno żmije.
Salamandra tam się kręci,
ją też nocne życie nęci.
Gdy się w mroku życie toczy,
trzeba mieć otwarte oczy,
trzeba mieć też ostry słuch.
Wszystkie zmysły idą w ruch.
Często też echolokacja
wskaże komuś, gdzie kolacja.
Tak nietoperz widzi świat.
On jest z echem za pan brat.
Już za chwilę wzejdzie słońce.
Część zwierzątek z nocy końcem
będzie sobie słodko spać…
Już się nie ma czego bać.
Znowu ptaki świt obudzi,
w lesie spotkasz wielu ludzi.
Większość zwierząt się ukryje,
lecz na słonko wyjdą żmije.
Znów pod liśćmi zasną jeże.
Jeż to również nocne zwierzę.
Nie chcesz być przybyszem wrogim,
więc uważnie patrz pod nogi.
I pamiętaj, nie hałasuj,
gdy wybierzesz się do lasu!
