Pewnego dnia w klasie, wieczorową porą,
Kłótnia się zrodziła, aż wstrząsnęło szkołą…
Kłóci się plus, dzielnik, iloczyn, różnica,
A świadkiem tej kłótni jest szkolna tablica.
Każdy z nich dowodzi, że jest najważniejszy,
Że udział w działaniach innych jest ciut mniejszy
Konflikt się rozwija, pachnie rękoczynem
Mało się nie pobił minus z iloczynem
Gąbka z kredą wybrnąć chcą z tej sytuacji,
Lecz nikt ich nie słucha, wciąż bronią swych racji.
Plus twierdzi, że w liczbach rządzi dodawanie
Wziął kredę i kreśli działania na ścianie,
Iloczyn mu na to: – o nie, to mnożenie,
Ma większe znaczenie, skończ już to bredzenie
Na co minus odrzekł: – a ja głośno krzyczę:
Minus najważniejszy jest w matematyce!
Iloraz odburknął: – ale z was jelenie
Królową liczenia jest zawsze dzielenie
Na dobre trwa kłótnia, co rusz słychać krzyki;
Iloraz znów wrzeszczy: – dzielnik ma wyniki!
Aż wskaźnik rzekł basem: – dość hałasowania!
Koniec już tej waśni i przekomarzania!
Uciszcie się wszyscy, natychmiast, w tej chwili!
Oto co Wam powiem, wszystkim, moi mili,
Nie chcę tu pogarszać wzajemnych relacji
Lecz żaden z was nie ma tak naprawdę racji
To tak jakby stwierdzić, że w kuchni zmywarka
Jest dużo ważniejsza, niż w łazience pralka
Lub środa jest ważna, nie tak, jak sobota
Przecież takie tezy, to istna głupota
Gdyż suma, różnica, mnożenie, dzielenie
Jednakową mają rangę i znaczenie
Nie można być dobrym tylko z dodawania
I bać się dzielenia, lub odejmowania
Uczmy się algebry, ruszmy trochę głową,
Żyć bez niej się nie da, uwierzcie na słowo
