W barze „U pszczoły” trwała biesiada,
Biesiadowała leśna gromada.
Najgłośniej słychać było niedźwiedzia,
Który tuż obok wiewiórek siedział:
„- Myślę, że wszyscy z pewnością wiecie,
że najważniejsze to są niedźwiedzie.
Nas się szanuje, wiadoma sprawa,
Bo nie ma jak silna niedźwiedzia łapa!”
„- Lecz cóż po sile – ozwała się sowa –
Jeżeli pusta na karku głowa?”.
Lis się nie zgodził ze zdaniem sowy
I odpowiedział tonem uczonym:
„- Cóż wam po wiedzy? Cóż wam po sile?
Spryt! Ha! Sprytu trzeba mieć odrobinę!”.
Mrówki poczuły się urażone,
Dlatego dumnie uniosły głowę.
„- W przyrodzie lisie, to nie tajemnica,
Liczy się każda mrówka robotnica!”.
Sokół coś wspomniał o sokolim wzroku,
Sarna swojego broniła uroku.
Kłócili się wszyscy, aż po kolację,
Chcą udowodnić kto z nich ma rację.
Aż niedźwiedź krzyknął do pszczoły za ladą:
„- Pszczoło kochana, a co ty na to?”.
Pszczoła po czółku się podrapała
I tak niedźwiedziowi odpowiedziała:
„- Nie jestem mądra jak nasza sowa,
Do pracy w mrowisku nie jestem gotowa.
Czasem się boję wielkich niedźwiedzi,
Spryt w mojej skórze także nie siedzi.
Ale wiem, że beze mnie świat nie przeżyje,
Jeżeli kwiatów ja nie zapylę.
Bo tak po prawdzie – bąknęła pszczoła –
To każdy ważny z nas dookoła”.
