Dzika Weronika

Moja mała Weronika jest podobna do chochlika,

gdy ją budzę co dzień z rana – straszy głowa rozczochrana,

przestraszyła znów sąsiada, a to przecież nie wypada,

żeby mała Weronika była brana za diablika,

przeraziła babcię Zosię, gdy zagrała jej na nosie,

babcia woła : „To afera, trzeba wezwać tu fryzjera,

żeby ostrzygł naszą małą, co straszy rodzinę całą

i wygląda jak stwór dziki, albo małpka gdzieś z Afryki!”

Lecz jak słowo w czyn wprowadzić, jak fryzurę tę uładzić,

kiedy sterczą w każdą stronę małej włosy nastroszone?!

Dziadek woła : „Tu jest rada – małą musi lekarz zbadać!”

Weronika na to bryka i udaje z lasu dzika,

kto dzikuskę tą poskromi, nikt nie może jej dogonić,

chociaż gna cała rodzina, cała wioska, cała gmina,

mała wciąż robi uniki, nikt nie złapie Weroniki…

Nagle z domu woła mama : „Przerwać akcję! Przyszła sama!

W podskokach do kuchni wpadła, wykrzykując – COŚ BYM ZJADŁA!!! -”

Weronika obiad zjada, mama włosy jej układa,

splata z tyłu dwa warkocze – toż to dziecko przeurocze,

cieszy się cała rodzina, cała wioska, cała gmina,

że skończyły się wybryki mojej małej Weroniki.