Uczeń I:
– Wszystkim ludziom w naszym kraju
Serca żywiej biją w maju.
W każdym z polskich kalendarzy
Maj z Ojczyzną się kojarzy.
Niechaj zapał w nas roznieci
Dzień miesiąca tego trzeci!
Uczeń II:
– Niech Wolnością nas upaja!
Chór:
– Vivat! Vivat Trzeci Maja!
Wszyscy:
– Witaj, majowa jutrzenko…
(Mazurek 3 Maja, Autor słów: Rajnold Suchodolski,
Autor melodii: nieznany)
Uczeń III:
– Piosnka, którą na tej sali
Wszyscy razem zaśpiewali
Nastroiła mnie radośnie.
Czuję, jak mi serce rośnie!
Maj jest naszą wielką siłą.
Co się wtedy wydarzyło?
Uczeń I:
– Już epoka upłynęła,
Odkąd twórcy tego dzieła
Wiarą Swoją i zapałem
Wykuwali kraju Chwałę.
Czyn Ich ludzkie miał oblicza
Kołłątaja, Niemcewicza –
Dziełem był reformatorów.
Oni w miejsce próżnych sporów
W tej podniosłej, wielkiej chwili
Dobro kraju postawili,
Chcąc Go – w porę, czy nie w porę –
Uratować przed rozbiorem,
Bo, choć Wiarą był bogaty,
Niszczył miraż Go prywaty.
Wróg, co właśnie na nas czyhał,
Wiedząc, czym jest możnych pycha,
Kłamstwem, groźbą i pieniądzem
Próżność wzniecał w nich i żądze.
Wszyscy jednak wiemy świetnie,
Że na Sejmie Czteroletnim –
Przy Marszałka cnej asyście –
Król zaprzysiągł uroczyście
Konstytucji mądre prawa.
Ucieszyła się Warszawa,
Naród, szlachta, wszystkie stany:
– Vivat kraj nasz ukochany!
Vivat! Vivat Trzeci Maja!
Uczeń II:
– … I nas także tak nastraja
Narodowe owo Święto,
Które stało się zachętą
Do radości i do dumy,
By Narodu mnogie tłumy –
Wszyscy: duzi oraz mali
Kraj ojczysty pokochali,
Bo, choć wieki długie miną,
Kraj nasz zawsze będzie słynął
Z Konstytucji, która przecież,
Była drugą w całym świecie!
Uczeń III:
– Wielką dumą nas napawa
Sejm, co przyjął owe prawa!
Tadeusz Kościuszko:
(wychodzi na scenę)
– Kto w ojczystej słusznej dumie
Swój ideał dostrzec umie,
Większych jeszcze spraw dokona!
… Nim Ojczyzna upragniona
Domem stała się dla wielu,
Jednom tylko miał na celu:
By ideę Jej Wolności
W Czyn przekuli ludzie prości;
By szacunek mieli dla Niej
Lud, i szlachta, i mieszczanie.
… Gdym posyłał na armaty
Prostych chłopów z kurnej chaty –
Tych, od swoich wziętych krwawic
Bohaterów spod Racławic –
Miałem w szczerej nienawiści
Bój nierówny o korzyści!
Uczeń III:
– Niechaj wyda swoje żniwo
Międzyludzka Sprawiedliwość,
Bowiem Ona odzew budzi
W sercach wszystkich mądrych ludzi!
Tadeusz Kościuszko:
– Kto, jak dawni kosynierzy
W jej spełnienie mocno wierzy,
Kto zapragnął całą siłą
O Swobodę walczyć miłą
I o równość swoich braci,
Ten Ojczyznę ubogaci.
Uczeń I:
– … Gdy ideał naszych przodków
Carat zdusić chciał w zarodku
I uderzył miecz ze stali,
Ta, przy której wiernie trwali –
Wiarą Ojców Ich bogata –
Znikła jednak z mapy świata…
Lecz spuściznę Jej pamięci
Naród swoją krwią uświęcił
Po to, aby w nas przetrwały
Najszczytniejsze ideały.
Niech Je dzisiaj każdy wyzna:
Chór:
– Wolność, Wiara i Ojczyzna!
Uczeń I:
– Odtąd w imię świętych znaków
Walczyć każdy chciał z rodaków;
Oddawało krew i mienie
Każde polskie pokolenie
I, kto ducha nie utracił,
Chcąc do boju porwać braci,
Z wiarą głosił dumne hasła,
By Nadzieja w nas nie zgasła.
Gdy powstańczy Rząd ostatni
Zew Miłości wzbudził bratni,
Usłyszeli słudzy cara
Od Narodu słowo: – Wara!…
Romuald Traugutt:
(wychodzi na scenę)
– Wojna, którą rozpoczęto,
Była straszną, ale świętą.
Wraz z ideą niepodległą
Dumne hasło jej obiegło
Świat i wszystkie jego krańce.
Kto zaś polskim był powstańcem,
Ten zaiste duszą całą
Służył świętym ideałom
I przykładem świecąc cnoty
Szlachetnego życia motyw
Ukazywał dla zachęty.
Wiernym stając się i świętym,
Życie swoje kładł na szali,
Aby o Nim pamiętali
Ci, co w imię słusznej Sprawy
Bój podejmą znowu krwawy,
I uczynią – za Trauguttem –
Spowiedź świętą i pokutę.
Uczeń I:
– Niech do Czynów Ich się przyzna
Odrodzona Ich Ojczyzna!
Romuald Traugutt:
– Niech z takiego wzejdzie ziarna
Miłość mężna i ofiarna!
Wzięci bowiem z ojcowizny,
Z pól ojczystych i ziem żyznych,
Tułający się wśród obcych
Zachowali owi chłopcy
Prócz Nadziei Swojej właśnie
Taki zapał, co nie gaśnie!
Chór:
– Oby w dniu tym uroczystym
Święty zapał w nas nie wystygł!
Nowym blaskiem niechaj płonie
I za życia i po zgonie
W tych, co walcząc w dobrej wierze
Jako święci i żołnierze,
Na dziejowej kładli szali
Własną krew i miecz ze stali!
Uczeń I:
– Duch ojczysty, Miłość szczera
Piłsudskiego i Hallera,
Wszystkich zgoła, co w potrzebie
Zwyciężali samych siebie;
Których wiedzy i zamysłom
Zawdzięczamy Cud nad Wisłą;
Ich trud pracy ponad siły
Wreszcie przecież uczyniły,
Że po latach osiągnięto
Polskę wolną, dumną, świętą!
Józef Piłsudski:
(wychodzi na scenę)
– Ta, co z dumy swojej słynie,
W wolnym się rodziła Czynie.
Uczyniono dla Niej wiele
I w rodzinach, i w Kościele,
W każdej bowiem polskiej chacie
Odmawiano za Nią pacierz;
Każdy dom był polem bitwy.
To odwieczna moc modlitwy
Taką siłę Synom dała,
Że Ojczyzna zmartwychwstała.
Nim Ją żołnierz w boju skleił,
Trzeba było Jej Nadziei,
Której zdradzić nie chciał za nic
Żaden z twórców polskich granic.
Legionistów moc niezwykła
Niechaj stanie Wam za przykład,
Byście także dumni byli
W każdej swego życia chwili
Z tej, co Darem jest i troską,
Która właśnie zwie się Polską.
Uczeń I:
– Ci, co byli zaś gotowi
Życie oddać Jej i zdrowie –
Legioniści Jej ówcześni,
Niech zostaną w wiernej pieśni!
Józef Piłsudski:
– O historii dumna pamięć
Jest, jak wolnych ludzi znamię –
W niej się bowiem zdrój zawiera
Ofiarności bohatera –
Tego, który w chwili próby
Uratował kraj od zguby,
Gdy (choć było ich bez liku)
Precz odrzucił bolszewików!
… Lecz nie sprosta ideałom
Ten, kto wiarę żywi małą,
Kto – w niemocy swego ducha –
Głosu Wiary nie usłucha…
Ten zwyciężył, kto za młodu –
W imię świętych praw Narodu
Stoczył – choćby w dobie klęski –
Sam ze sobą bój zwycięski…
Chór:
– … Tym, co pośród klęsk, zawiei
Wierni byli Swej Nadziei,
Legionistom i żołnierzom
Cześć i Chwała się należą!
Wszyscy:
– Jak długo w sercach naszych…
(Jak długo w sercach naszych,
Autor słów: Konstanty Krumłowski,
Autor melodii : Ks. Władysław Piątkiewicz)
Uczeń IV:
– Ta Nadzieja – sercu miła –
W Ojcach naszych zwyciężyła.
Z Niej to wkrótce już wyrosła
Pieśń potężna i podniosła –
Jej się echo czasem niesie
I w sosnowym, ciemnym lesie,
I żołnierzom od lat wielu
Towarzyszy na Apelu,
I w najczystszych sercach dzieci
Jednakowy zapał nieci.
W owej właśnie dumnej pieśni
Znajdujemy my – współcześni –
Tamtych Czynów echo święte,
Nazywane Testamentem…
On nie spełni się, dopóki
Naszej pracy i nauki
Nie oddamy Polsce w dani…
Teraz, bracia ukochani,
Niech rozgrzeje serca zimne
Pieśń, będąca polskim Hymnem!
Nauczyciel:
– Do Hymnu!
