Pszczółkę Ulę boli brzuszek,
Zjadła w sadzie mrowie gruszek,
Wielką ma temperaturę,
Rozpaloną całą skórę,
Pyta siebie : „Olaboga,
Co ty poczniesz, moja droga?”
Pędem leci do pasieki,
Wypić ziółka, zażyć leki,
Wszyscy w ulu oniemieli,
Takiej pszczoły nie widzieli,
Wszystkim pszczołom zrzedła mina:
„Zżółkła… Osę przypomina!”.
Patrzą na nią, trwogę mają,
Dotykają i wąchają,
Jakby wsadził kij w mrowisko,
W ulu wielkie zbiegowisko.
Wierzyć nie chcą, że to pszczoła;
„To jest szerszeń” – truteń woła.
Wyszła wtedy ich królowa,
Mądra,piękna, kolorowa,
Swych poddanych wysłuchała,
Taki oto wyrok dała:
„Drogie siostry, trutniu, bracie,
Pszczołę tu przed sobą macie”.
Gdy to pszczółki usłyszały,
Całym chórem zawołały:
„Ulu, siostro nasza mała,
Nie bądź taka osowiała.
My cię miodem podleczymy
I już nigdy nie zdradzimy”.
Od pszczół teraz tam się roi,
Żadna Uli się nie boi,
Razem kwiaty zapylają,
Do koszyczków pyłek tkają,
Teraz wiedzą, że niemądrze,
Jest oceniać po wyglądzie.
