Pies Karambus. Część XIX. Góry.

Uniosłem psa na ręce,

Włożyłem go w udręce,

Do auta, na siedzenie,

Lecz rośnie w nim jedzenie,

Dlatego gaz do rury,

Pędzimy furą w góry,

By nad samiuśkim ranem,

Zawitać w Zakopanem,

Dokładnie na Krupówki,

Gdzie ludzie są jak mrówki.

Karambus się przebudził,

Po chwili już się znudził,

W psiej skórze mocno drgnęło,

I znowu się zaczęło,

Uchwycił dzieci wzrokiem,

Gna do nich krok za krokiem,

Kłusuje jak narwany,

Wywrócił trzy stragany,

Narobił wkoło huku,

I toczą się po bruku:

Słoiki z miodzikami,

Pudełka z borówkami,

Kołacze i oscypki,

Sok i suszone grzybki,

A dziewka ze straganu,

Wrzasnęła głośno: ”Draniu!

Wytargam cię za szkuty,”

Ściągnęła swoje buty,

Cisnęła nimi w psiaka,

Zrobił się bajzel, draka,

Pan starszy się wywrócił,

Dwie baby z sobą skłócił,

Dzieciaki jak na stoku,

Ślizgają się po soku,

Policjant orła gwizdnął,

Kon nawet się poślizgnął.

W tym czasie pies kudłaty,

Wpadł do drewnianej chaty,

Gdzie siedzi sobie baca,

Na zydlu się obraca,

Ciupagę trzyma w dłoni,

Oczami muchy goni,

„Do diaska, to nie kino,

Uciekaj stąd gadzino!”

Karambus się nie boi,

Już na dwóch łapach stoi,

Wyszczerzył zęby z mordki,

Potargał bacy portki,

Nozdrzami w niego prychnął,

I tylnym oknem czmychnął,

Daleko, na manowce,

Gdzie góral pasie owce.

Pies po polanie hasa,

Zobaczył cień Juhasa,

Pomyślał-”Strach na wróble?”

To mu kapelusz skubnę,”

I krzyczy-„Do ataku!

„Rozszarpię cię głuptaku.”

Owieczki co tam były,

Dzwonkami poruszyły,

Zbudziło to Kruszyna,

Górskiego psa olbrzyma,

Karambus przy tym byku,

Ze strachu zrobił siku,

A Kruszyn rzekł do niego,

”Nie lękaj się kolego,

I gada i ujada,

Popilnuj mego stada,”

Karambus w kapeluszu,

Już pełen animuszu,

Ślęczy na górskiej hali,

Wśród owiec i górali.