Pies Karambus. Część XIII. Rakieta.

Słuchajcie to nie farsa,

Mój pies leci na marsa,

Posklejał już makietę,

Zbuduje dziś rakietę.

Nazbierał tysiąc gwoździ,

Palików, śrubek, sworzni,

Trzydzieści metrów drutu,

I cztery kilo śrutu.

Na placu leżą deski,

Przyniosły je trzy pieski ,

Jest także silnik z pola,

Co odpadł od traktora,

Jak również arkusz blachy,

Co kładzie się na dachy,

Lecz cztery małe koty,

Zerwały go dla psoty…

Zaczyna się zabawa,

Karambus wszystko spawa,

Poskręcał dziób śrubami,

A kadłub spiął nitami,

Naprawił stary silnik,

Co zatarł mu się wirnik,

Wyjęte z pralek drzwiczki,

Służą za okienniczki.

Rakieta jest jak nowa,

Do startu już gotowa.

Karambus astronauta;

Na głowie hełm od auta,

Wytarty kombinezon,

Co w szafie leżał sezon,

Kalosze z brudnej skóry,

Wystają z nich pazury,

Na grzbiecie pusta butla,

Przypięta czymś do futra…

I wreszcie ryk silnika!

Rakieta w dymach znika,

Karambus za sterami,

Prześciga się z chmurami,

W tym tempie, że orbita,

W pięć sekund jest zdobyta,

Istnieje nawet szansa,

Że dotrze wnet do marsa,