O myszy, co żyła w ciszy

Raz w królestwie małych myszy

Była mysz, co żyła w ciszy.

Znana dla otoczenia

Z odwiecznego milczenia.

Wieść się niesie w mysim tłumie,

Że mysz mówić nie umie.

O cokolwiek ją zagadać –

Nigdy nic nie odpowiada.

Pytasz: „Co słychać u myszy?”

Ta udaje, że nie słyszy.

„Dobry wieczór” nie odpowie.

Kichniesz, nie powie „na zdrowie”,

„Smacznego” przy stole nie życzy,

Na „Sto lat” nie można liczyć,

„Dzień dobry” nie powie z rana,

Milczy nawet zapytana.

W pracy nie rzeknie ni słowa,

Toteż trudna z nią rozmowa.

W domu milczy jak zaklęta,

Nie składa życzeń na święta,

Z myszkami się nie przywita,

„Co dobrego?” nie zapyta.

„Dziękuję” nigdy nie powie,

Nie odezwie się wprost słowem!

Zakupy przyjdą jej do głowy –

Do sklepów samoobsługowych

Idzie, gdy braknie sera, chleba,

Bo tam mówić nie trzeba.

Do kina – na nieme filmy,

Do mówienia ma wstręt silny.

W milczeniu mistrz pierwszej ligi.

Gdy trzeba, pokaże na migi.

Wszyscy wiedzą nie od wczoraj,

Że mysz do milczenia skora

I nie piśnie ani słowa,

Taka z myszy jest niemowa.

W mysim zamku którejś nocy

Myszki śpią, już po północy,

A tu kocur niespodzianie

Rozpoczyna polowanie

I do zamku się zakrada.

Niebezpieczeństwo nie lada!

Wszyscy śpią, nikt go nie słyszy,

Tylko mysz, co żyje w ciszy,

Widząc takie zagrożenie,

Krzyknie gromko z przerażeniem:

– Uwaga! Starzy i młodzi!

Ratunku! Kocur nadchodzi!

Koooocur! Słyszysz, myszko, słyszysz?!

I kres nastał nocnej ciszy.

Zerwały się z łóżek myszy,

A kot z gniewu wściekle dyszy.

Dziwują się wszystkie myszy,

Że ta mysz, co żyła w ciszy,

Swe milczenie wnet przerwała,

Królestwo uratowała.

– To ona potrafi mówić?

– Umieć nie znaczy lubić.

– Jaki był powód twojego milczenia?

– Nie miałam nic do powiedzenia.