Wańka – wstańka srebrzystego księżyca
niestrudzonego od pradziejów wędrowca,
w letnią noc zachwyca ,prowadzi na rozdroża
moją cygańską wyobraźnię,
jedna jestem na ziemi –
realna,
druga na księżycu –
astralna,
na palcach pierścionki z gwiazd,
jednej nocy podróż w kierunku morza,
drugiej w kierunku gór.
Na mlecznej drodze, w gwiezdnym rydwanie –
uroczysty wjazd.
Zabiorę księżycowi tajemnicę
czemu jest raz okrągły, raz jak rogalik,
przywiozę na swoją ulicę,
będą ludzi w kolejce stali,
będą się pytali ,pytali…
jaki jest księżyc?
ile gwiazd na niebie?
czy miękkie są chmury ?
ja spojrzę z zachwytem w górę
i
tajemnicę zostawię dla siebie.
