Grześ z przyjaciółmi siedział na łące
i gwiazdy liczył tam spadające.
Tygrysek patrzył w dal przez lunete
i westchnął: – Chciałbym zrobić rakietę…
Taką największą na całym świecie,
mógłbym na księżyc na niej polecieć!
Misiak w zadumie spojrzał do góry.
– Na księżyc? – spytał – Ale na który?
Bo widzisz, zdradzę ci tajemnicę:
na niebie widać różne księżyce…
Jeden jak skórka pomarańczowa,
co za chmurami ciągle się chowa.
Drugi, okrągły jak żółty lizak –
ktoś po kawałku z niego odgryza…
Ten trzeci jest jabłuszkiem pękatym,
a czwarty – połamanym dukatem!
Piąty, miodowy, wisi najniżej –
co spojrzę w górę, to się obliżę…
Szósty, ogromny, ten w lisiej czapie,
śpi aż do rana i głośno chrapie!
Jest księżyc biały, pomarańczowy,
srebrny i w plamiki – codziennie nowy!
Grześ misiowego dotknął ramienia.
– Niedźwiadku! Księżyc ciągle się zmienia!
Jest jeden, sprawa to tajemnicza!
A księżyc w górze śmiał się i milczał.
