Sięgając pamięcią w zamierzchłe czasy,
gdy na ziemi nie było ludzkiej rasy,
królestwo zwierząt połacie swe miało
i na króla tych włości,lwa wybrało.
Choć był to władca silny, lecz prawy
i tylko roślinne zjadał potrawy.
Ministrem mądrości sowę mianował
i przy jej pomocy spory rozstrzygał.
O świcie gdy wspólny jedli posiłek,
kłótnia wybuchła – któż siłacz, osiłek.
Zaklinał się koń, że jest najsilniejszy,
słoń odpowiedział: – Jam jest mocniejszy.
Kłótnia ta trwała ponad godzinę,
które ze zwierząt największą ma siłę,
lecz władca lud ściszył i tak powiada:
– Po cóż te kłótnie, na cóż ta zwada.
Niech każdy do tronu mego przyniesie,
największy ciężar jaki zdołać uniesie.
Poddani rozbiegli się w cztery strony,
by móc dostąpić do siłacza korony.
Koń na swym grzbiecie uniósł drzew dwanaście,
wół przyciągnął kamieni szesnaście.
Kangur w swą torbę pień naładował
i tylko muł wzawodach nie startował.
Pies przed majestatem kość wielką złożył,
największą skałę, słoń przy władcy położył.
Śmiechem cynicznym wybuchły zwierzęta,
gdy mrówka z gałązką przyszła ugięta.
Po chwili zwierzęta zgodnie stwierdziły,
ze słoń najwięcej w sobie ma siły.
Już miano przyznać słoniowi nagrodę,
gdy mądra sowa poczęła ów mowę:
– Cóż za ambaras podnosić jest głazy,
gdy się samemu jak głaz waży.
Sztuką być lichym jak drobne źdźbło trawy,
a przynieść gałązkę do królewskiej ławy.
Po tychże słowach zatrząsały się stołki,
aż kozioł zaczął fikać koziołki.
Osioł zbaraniał, a zebra zoślała,
nie wiedząc czy czarna, czy jest też biała.
Pani Strusiowaw piachgłowę schowała,
a słoniowi ze złości skóra zsiniała.
Tylko lew na tronie spokojnie siedział,
rozważając w myślach co ptak powiedział.
Wkrótce oznajmił król wszystkim i wszędy,
studząc ku sławie słoniowe zapędy:
– Niech orzełwiadomośćwszystkim zaniesie,
mrówka najsilniejsza w zwierzęcym jest świecie.
W powyższą historię dajcie swej wiary,
gdyż mrówka siłaczem jest ponad miary.
Bo ciężar przenosi zwierzyna mała,
siedmiokrotnie większy niż waga jej ciała.
