Z tym smokiem to…

……..sprawa jest taka:

Franio odwiedził raz miasto Kraka

Pokręcił się po Wawelu

jak przed nim wielu

Potem z zadumą oglądał Wisłę

gdy coś przerwało ciszę

nagle usłyszał jakby z podziemi

groźne dudnienie

Zwabiony tym wołaniem

bez chwili wahania

odważnie zszedł do lochów

(Lochy to często siedliska smoków)

Kręte schody w dół prowadziły

serduszko Frania szybciej biło

z wrażenia, nie ze strachu

bo to nasz mały bohater

Lecz smocza jama pusta była

dokąd gadzina wybyła?

Franio do wyjścia pobiegł

oślepiło go słońce

nie, to nie słońce, to ogień

Wydało się w końcu

że to smok ogniem zionął

Franek stanął jak wryty

ledwo ochłonął

widok był niesamowity

Smok stał tam dumnie

otoczony tłumnie

przez gapiów gromadkę

schrupać kogoś miał chrapkę

Rozglądał się wokół

zaatakować gotów

Lecz Franio był przygotowany na tą wycieczkę

wyjął z plecaka siarczystą owieczkę

rzucił ją pod smoka nogi

i już nie był smok taki wrogi

Owieczkę schrupał ze smakiem

i Frania obdarzył buziakiem

(zamiast siarki Franek wsypał do owieczki soli

co rozmiękczyła smocze serducho)

Nikt już się smoka nie boi

każdemu raźniej na duchu

Ludzie szczęśliwi bardzo byli

i Frania na rekach po cały Krakowi nosili!

Nikt już też od smoka nie uciekał

bo smok się szeroko uśmiechał

Odtąd miał nowe, przyjemne zajęcie

– każdy sobie ze smokiem mógł zrobić zdjęcie