Stonogil

Gil ma w gnieździe butów tyle,

że się dziwią inne gile.

Na dalekie w świat wędrówki

ma słomkowe tenisówki.

Lekkie z wróblich piór sandały

doskonałe na upały.

Z trzcin kalosze, więc jak bociek

(bez kłopotu) brodzi w błocie.

Klapki z trawy do kąpieli,

w nich w kałuży go widzieli.

Gdy przedziera się przez krzaki,

to z patyków ma chodaki.

Z mchu japonki, gdy deszcz pada

i na plotki do sąsiada.

Mokasyny, pantofelki…

Gdzie je trzymać? Kłopot wielki!

Sto par butów na sto nóżek,

szczotka, pasta i podnóżek?

– Diu, diu? – dziwi się gilowa.

Nie ma gdzie swych szpilek schować,

botek, klapek, balerinek.

Kto ponosi za to winę?

Musiał przyrzec jej Stonogil,

że na buty szafkę zrobi.