To kwiat się kiedyś przyśnił,
Niczym słoiczek wiśni,
Które ciężko złapać,
Gdy zaczynasz chrapać.
Kwiat rośliny znanej,
Jakże nie lubianej,
Bowiem w lesie rośnie,
Tkwiąc w buszu radośnie.
Zwie się – kwiat paproci,
Niczym stos łakoci.
Był kiedyś jak sen,
Niczym panny tren.
Co jest już spełnieniem
Marzeń i łaknieniem,
Bowiem kto wymarzy
Sobie taki kwiatek,
Temu wnet się zdarzy
Niebanalny światek.
W którym marzeń czary
Spełnią nocne mary
I spełnią życzenia,
Co niosą marzenia.
Bo we śnie kwiat paproci,
Marzeń pełen dobroci,
Tknie w twój żywot ducha,
Co tylko Ciebie słucha.
